توسعه فرسایش شیاری و خندقی در شمال استان اردبیل در منطقه مغان در مساحتی بالغ بر 10000 هکتار از اراضی حاصلخیز منطقه ضرورت اجرای هرچه سریع‌تر عملیات کاهش و مهار فرسایش را توجیه می‌نماید.

به گزارش روابط عمومی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان اردبیل دکتر رضا طلائی عضو هیات علمی واحد آبخیزداری مرکز در این رابطه گفت: در این منطقه پیشتر از پژوهش‌هایی که در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان اردبیل انجام گرفت، نه تنها در خصوص روش‌های زیست مهندسی بلکه بطور کلی مطالعه‌ای در خصوص روش‌های کاهش شدت فرسایش شیاری و خندقی انجام نگرفته بود. بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد با توجه به شرایط منطقه و فعالیت شدید فرآیندهای فرسایشی در آن نیاز به استفاده از اقدامات زیست مهندسی و اجرای مدیریت یکپارچه آبخیزداری و ارائه شیوه‌نامه‌های مدیریتی به منظور افزایش بهره‌وری با کاهش فرسایش است.

وی افزود: نتایج به دست آمده از پژوهش‌های اخیر نشان داد که تعدادی از گونه‌های گیاهان بومی خود منطقه به دلیل داشتن اندام‌های روزمینی و زیرزمینی می‌توانند در کنترل فرسایش در منطقه بسیار مؤثر باشند. بر اساس مطالعات انجام گرفته مشخص شد گونه‌های گز پر شاخه (Tamarix ramosissima)، علف شور (Salsola dendroides)، درمنه معطر (Artemisia fragrans)، زلف پیر ریش‌دار (Stipa arabica)، خارشتر (Alhagi camelorum)، گل ماهور سنبله‌ای (Verbascum stachydiforme)، علف بره (Festuca ovina) و ملیکای بلند (Melica altissima) برای مهار فرسایش شیاری و خندقی در منطقه بسیار مناسب هستند. گونه‌های علف بره (Festuca ovina)، زلف پیر ریش‌دار (Stipa arabica) و ملیکای بلند (Melica altissima) با توجه به سازگاری به شرایط خشکی در منطقه و مقاومت بالا در مقابل جریان‌های تمرکز یافته فرسایشی می‌توانند در احیای پوشش گیاهی مناطق شمالی استان مورد استفاده قرار گیرند. ترکیب گونه‌های گیاهی مختلف مورد مطالعه برای مهار فرسایش به دلیل توانایی هرکدام از آن‌ها در یک یا چند شاخص می‌تواند در احیایی مناطق خندقی استان خصوصاً شمال استان بسیار مؤثر باشد.